update

18-1-2017

Het is woensdag ochtend 00:55. Ik heb weer last van slapeloze nachten. Ik denk veel na. Maar je moet me niet vragen waarover.

Vrijdag.

Ik ben heel erg onrustig. Dat komt ook omdat ik vrijdag mijn spiraal er uit laat halen. Ik vind dat heel eng en heel spannend. Daarbij heb ik veel lichamelijke klachten wat ik niet echt kan plaatsen en dat maakt mij ook rusteloos. Een van mijn angsten zijn doctoren en ziekenhuis. Mijn darmen knorren steeds. Tussen mijn ribben heb ik steeds pijn. Ik ben continue vermoeit. Mijn stemming vliegt alle kanten op. Ik kan eten wat ik wil maar ik blijf hongerig. Dat kan ook zo omslaan naar misselijk en nergens trek in. Het overgeven is al voorbij, Daar heb ik vorige maand heel erg last van gehad toen dacht ik soms aan eten omdat ik een beetje honger had en op dat moment kon ik renend naar de wc. Vooral in de ochtend voel ik me het beroerdst dan heb ik een vage opgeblazen gevoel in mijn buik ben ik misselijk en heb ik last van mijn onderrug dat enkele keren naar mijn boven benen straalt. Ik vind het allemaal maar eng. Het maakt me ook zo onzeker omdat ik niet weet wat het kan zijn. En ik vindt het dood eng om naar de dokter te gaan. Vrijdag moet ik wel, we zullen het zien.

Hanna.

Onze geest Hanna spookt er nog vrolijk op los. Ze is wel iets rustiger maar nog wel duidelijk aanwezig. Ik denk omdat we haar continue wegsturen en duidelijk maken dat ze niet gewenst is, dat ze ook wel door heeft dat we niet van har gediend zijn. Ik probeer haar nergens grip over te geven. Vannacht zat ik alleen in de woonkamer en ging heel langzaam de deur klink naar beneden. Ik heb mezelf een paar keer afgevraagd “zie ik dat nou goed” ik voelde een angst omhoog komen ik voelde haar aanwezigheid die ik nu gelijk weer voel als ik over haar begin te praten. Ik probeerde de angst weg te praten door tegen mezelf te zeggen “ik ben vermoeit en als ze der wel is ben ik tenminste niet alleen” Je voelt je nooit eenzaam met een geest om je heen.

Boeddhisme.

Ik ben nog steeds veel aan het onderzoeken in het Boeddhisme. Ik weet nog veel maar wou even een op friscurses. Ik voer veel strijd met mezelf het is mijn manier van denken. Je hebt de maatschappij om je heen die je heel erg probeert te beïnvloeden. En wat dat betreft ben ik heel rebels en wil ik niet met die waanzin mee doen. Ook al heb ik vrij weinig keus. Vanaf dat ik de maatschappij een beetje begon te begrijpen merkte ik dat ik er geen logica in zag, dat ik de mensen gekke ramp-de-bielen vond en dat ik zeker wist dit is niks voor mij. Ik wil ontdekken mijn route niet uitstippelen zien wat er op mijn pad komt en mezelf elke keer verrassen. Ik wil niet na school tot mijn 67^e als een zombie hersenloos naar werk gaan en savonds naar huis het avond ritueel en dat elke dag in dag uit. Ik kan dat niet ik zou het niet willen. Maar ik heb alleen maar tegen gas gegeven en ben er niks mee op geschoten. De maatschappij dwingt je gewoon om er in mee te doen. Anders bereik je niks. Maar wat zou ik moeten

bereiken wat mij gelukkig zou moeten maken? Wat is geluk eigenlijk? Ten eerste is geluk voor iedereen anders. Iedereen bepaalt zijn eigen geluk. Ik ben gelukkig met mijn vriend en zoonlief. Maar vriendlief gaat ook naar werk, en zoonlief zien we weinig. Daarnaast moet je voorkomen dat je geluk van iemand anders afhangt. Ik zou niet weten wat ik in de maatschappij moet vinden wat mij gelukkig maakt. Een diploma? Wauw joeppie leuk als je het hebt gehaald en daarna 47 jaar dag in dag uit het zelfde doen. Feest, hang de vlag uit. Begrijp me niet verkeert ik vind werken heel leuk en heb al best redelijk veel baantjes gehad. Het geeft mij een bepaalde voldoening. Maakt het mij gelukkig? Nee! Hoe leuk het ook lijkt om elke dag met je vriendinnen / vrienden te zijn, ook dat zal mij uiteindelijk niet gelukkig maken. Heel veel dingen geven mij voldoening. Voldoening is dat je tevreden bent, trots op iets wat je hebt bereikt of hebt gedaan. Voldoening is geen geluk. Ik kan maar niet begrijpen wat geluk is. En dat ik het niet kan vinden geeft mij een vrij deprimerend gevoel. Ik kan er maar niet achter komen wat me gelukkig zou moeten maken. Daarom vind ik het Boeddhisme ook interessant en spreekt het me aan. Ik wil leren van de wijsheid van Boeddha misschien (stille hoop) dat ik me dan beter kan aarde. Voel me compleet los geslagen van de planneet.     

Boeddhisme

Boeddhisme 13-1-2017

Ik heb al even last van een verloren verdwaalde ziel om mij heen. Ik was steeds bang voor haar. Mijn vriend kwam haar aantal jaren geleden tegen op vakantie in Spanje. Toen kende we elkaar nog niet. Maar sinds 2 weken heb ik ook aanvaringen met haar. Ik was bang voor haar. Ik zag haar in de woonkamer staan. Ik haar weerspiegeling in de tv scherm. Ze ziet er uit als een oude heks met lange grijze haren. Toen ik bezig was met de was van de waslijn afhalen zag ik haar op mij afkomen rennen met een lange zwarte jurk. Nu ik over haar praat zie ik schimmen en voel ik een aanwezigheid. Sinds vandaag roep ik voor het eerst dat ze moet weg wezen. Ik wil haar niet meer in mijn omgeving. Ik word wakker met vreemde krassen op mijn huid. Een schilderij van Boeddha zag ik hoe hij van de muur werd geduwd. Hij viel niet gewoon en de ramen en duren waren dicht. Mijn zakmes die op tafel lach begon uit zichzelf rond te draaien. Lampen die al paar weken stuk zijn die uit het niets beginnen te knipperen voor 1 avonds beginnen te flitsen en te knipperen en d volgende dag zijn ze stuk. Het begon met een plastic mini basket balletje die uit het niets begon  te rollen terwijl opnieuw geen raam of deur open stond. Ook de deur van de woonkamer die goed dicht was gedaan bewoog de deur klink en viel de deur met een klap dicht.

Levenswijze

Ik heb eerder gekozen voor het Boeddhisme. En dat zeg ik eigenlijk fout. Het is een levens wijze geen geloof. Je volgt de padden of je volgt ze niet. Boeddha is geen god, Boeddha is een gids. Toen ik uit huis ging ben ik van de padden afgewezen. Vraag me niet waarom het is zo gebeurt. Plaats van, van god los geslagen was ik van mijn gids los geslagen. Toen ik thuis woonde bij mijn ouders was ik dat ook, maar deed toch mijn best om de padden te blijven volgen. Ik moet me er wel een beetje opnieuw in verdiepen even alles opfrissen. Ik kan Boeddha niet vragen om bescherming tegen de verdwaalde ziel die om mij heen spookt. Mij is geleerd dat iedereen reïncarneert in kaste. Het hangt er van jezelf af in welke kaste je terug reïncarneert. Ligt er aan hoe vaak je heb gezondigd. Ik probeerde altijd het goede te doen. Maar wat in mijn ogen goed is, is niet altijd het goedden. Ik ben nog zo jong en zo onwetend. Ik heb mijn gids nodig om mij te leiden. Voor Boeddhisme moet je 100% wilskracht hebben je moet het echt zelf willen. Ik heb mijn fouten gemaakt. En heb er allemaal spijt van. Ik ben jong en ik kan enkel mijn best doen om het goede te doen Van alle ellende die ik heb mee gemaakt zie ik nu dat het testen waren. Dat ik op de proef werd gesteld om mijn reactie. Ik heb elke keer gezondigd. Ik kan zeggen ik ben mens, En als mens mag ik soms boos worden. Fout, jij zult geen haat gevoelens hebben of kwaad spreken.

Mijn fout.

Ik heb mij mee laten slepen in de keiharde maatschappij. Ik heb gehandeld na hoe mijn omgeving stond. Ik ben nog steeds een grote chaos in mijn hooft. En moet de dingen op een rijtje zetten. Sommige dingen moe ik ook gewoon proberen los te laten. Als een plastic speelgoed bootje in een rivier. Los laten en maar laten varen zover mogelijk bij mij vandaan. Mijn problemen met de wind of de golven mee laten drijven. Mijn fouten kan ik niet meer recht zetten. Ik kan alleen in de toekomst goed proberen te doen en voorkomen dat ik opnieuw dezelfde fouten maak. Het moeilijkste punt is om geen haat gevoelens naar mijn moeder of broer te hebben. Hoe kan ik geen haat gevoelens naar ze hebben. Ik heb met mijn moeder een nieuwe start gemaakt maar toch blijft er boosheid. En wat mijn broer betreft ik gun hem mijn aandacht en mijn woorden niet.

Mijn beslissing.

Hoe ik tot deze beslissing ben gekomen? Als ik dat moet vertellen laten atheïste me gelijk testen voor borderline, of een drugs test doen. Er was een stem die in tegen mij sprak. Het was een wake-up call. En ik voel dat het geen verbeelding was. Ik weet het zeker dat het geen verbeelding was. En het gaat om wat ik denk en voel. Ik voel me hier goed bij.

verandering

verandering.

Ik heb mij al een tijdje stil gehouden op mijn blog. Dit omdat er veel in mijn omgeving is gebeurt, waardoor ik niet zoveel tijd heb gehad om echt te schrijven. Ook omdat mijn laptop waterschade heeft. Maar de belangrijkste reden is, dat ik iets meer met mijn blog wil bereiken. Ik wil het niet alleen over mijn problematiek hebben. Zo interessant ben ik niet. Ik verwacht niet dat mensen mijn drama levens verhaal willen lezen. Ik wil wel over mijn problematiek schrijven, hoe ik er mee om ga maar ook bruikbaaren tips er in mee geven. Wat meer informatie toevoegen. Daarbij moet ik mijn blog even aan scherpen op mijn slechte woordenschat. Hier gaat ook tijd in zitten. Ook wil ik mijn blog persoonlijker maken. ik heb een hobby fotograferen. Alleen geen goede spiegel reflex camera. Ik wil zelf originele foto's maken bij de onderwerpen waarover ik schrijf. Ik voeg wel plaatjes toe bij tekst op het wat op te leuke. Maar ik hecht me nu geen waarde aan de afbeeldingen. Ik voel niet dat ze helpen met uitdrukken. 

onderwerpen.

De komende tijd ga ik over deze onderwerpen wat meer schrijven en uit werken. 

• ptss.
• nachtmerries.
• misbruik.
• sociaal vlak.
• agressie problematiek.
• zoektocht naar mezelf.
• blinde ouder. 
• om als kind mantelzorger te zijn.
• autistische familie lid.
• ervaringen met leven op een woongroep.. 

Wie ben ik? Waarom koos ik hiervoor?

Wie ben ik?

Ik ben een vrouw van 17 jaar oud. Ik wil nog niet teveel onthullen over mezelf. Met de billen bloot gaan om op internet open boek te stellen is al heel spannend voor me. Als mij dat goed bevalt wil ik er nog eens over denken om een gezicht bekent te maken. Ik ben op zeer jonge leeftijd door veel gebeurtenissen is gegaan. Ik ben van diep in de put heel langzaam omhoog geklommen en bij elke stap een stuk sterker geworden. Mijn leven kent bijna alleen maar tegen slagen. Ik heb van jongs af aan geleerd om altijd op mijn hoeden te moeten wezen. Dat je altijd de kat uit de boom moet kijken. Dat sprookjes niks meer dan leugens zijn.

Waarom kies ik hier voor?

Dit heeft al ruim 3 jaar in mijn hoofd gezeten om een blog te maken. Ik heb er alleen de tijd nodig gehad om over een stuk schaamte heen te stappen. Om mezelf te accepteren zoals ik ben. Hoe kunnen anderen mij accepteren zoals ik ben als ik het zelf niet eens kon. Het was mijn doel om dit te bereiken. Vandaag kwam er hulp uit een onverwachte hoek, die mij hielp een blog te maken. Ik neem nu een hele grootte stap voor mezelf. Om stukje bij beetje steeds meer bloot te gaan geven over mijn levens verhaal. Ik wil niet mijn verhaal openbare voor medelijden of om zielig gevonden te worden. Ik wil niet de indruk geven van “kijk eens hoeveel ellende ik heb mee gemaakt” ik wil dat mensen zien wat je met pure wilskracht kan bereiken. Hoe sterk je geest kan zijn. het punt is wie ik ben is voor mezelf ook nog groten deels onduidelijk. Ik ken mijn naam en ik weet hoe ik eruit zie. Maar de inhoud van mezelf wil ik nog ontdekken. Ik ben vaak het pad kwijt geweest. Of hoe ik het beter kan verwoorden, ik ben paar keer gewisseld van de paden die ik wou bewandelen. Ik heb verschillende wegen bewandelt en sommige ook niet afgewandeld omdat ik halverwege merkte "dit is niet mijn pad." Ik koos vroeger voor dit pad en ben een paar keer afgehaakt omdat ik mezelf tegen kwam. Dat beangstigden mij. Ik vluchtte weg voor mijn angst omdat dat het makkelijkste was. Ook al koos ik elke keer toen om een ander pad te bewandelen kwam ik wel steeds uit op dit pad. Het pad van schrijven. Daarom besloot ik om het dit keer goed aan te pakken en door die angsten heen te bijten. Ik weet dat ik koppig ben. En soms heel naïef.  

1-1-2017 Dagboek

Ik zou niet weten waar ik moet beginnen met schrijven. Er heerst een chaos in mijn hooft. Mijn gehele leef omgeving is een grote chaos. Ik zou niet weten waar ik beginnen moet met vertellen. Er is zoveel hectiek rond om mij. In mijn hooft kom ik er echt niet uit.

Blog.

Ik heb een paar daagjes niks geüpload op mijn blog. Ik ben wel druk met schrijven maar ik schrijf alles in word. In word hou ik mijn dagboek bij. Ik ben van mezelf heel erg chaotisch in mijn hooft op dit moment. Alles gaat door elkaar heen waardoor ik van hak op de tak spring met schrijven. Het is nu 01:24 en ik kan niet slapen. Dus wil ik alles wat nu rond draait in mijn hooft op papier zetten ik heb de onderwerpen waar over ik wil schrijven naast mij op papier gezet zodat ik onderwerp voor onderwerp kan behandelen.

Ptss.  

Het gaat op dit moment niet zo goed met mijn ptss. Al zoon 3 a 4 dagen niet. Ik woon op een woongroep en die heeft besloten om 5 daklozen jongeren in hui te plaatsen. Ik kwam net van mijn werk thuis toen ik het hoorde dat ik binnen  2 uur 5 daklozen mogelijk voor me neus kan verwachten. Ik schrok me dood. Ik wist ook even niet waar ik het zoeken moest. Ik heb ptss en ben juist angstig voor mannen. Dan hoort de zorginstelling ook een beetje met mij mee te denken en me iets de tijd gunnen om mij er geestelijk op voor te kunnen berijden. Ik heb de eerste nacht samen met mijn vriend (inmiddels aanstaande man) bij de nachtwacht op kantoor gezeten. In huis voelde ik me gewoon niet meer veilig. Ik heb toen met de grote baas contact proberen te zoeken op whatsapp maar kreeg een flut antwoord terug. Nou ja voor mij was het flut want ik kan er niks mee, ik had er geen boodschap aan, ik voelde me er niet mee gehoord of begrepen. Ik heb toen een begeleider geappt die me eigenlijk ook zou begeleiden maar die leest wel en antwoord niet. Voel ik me nog steeds niet gehoord. Ik voel me dan gewoon in de steek gelaten. Juist bij de zorginstelling zoek ik mijn veiligheid en vertrouwen. Maar ze laten mij vallen als een baksteen. En geven mij het gevoel dat ze compleet schijt aan mij hebben. Ik slaap niet meer. Soms pak ik samen met mijn vriend ’s middags 1 a 3 uurtjes slaap.

Vanmorgen had ik een huis genoot bij ons op de kamer. Die helemaal overstuur was door zijn vriendin. Een grote drama en een klets verhaal van Maastricht tot Groningen. Ik heb hem ton met respect op gevangen ondanks dat hij en mijn vriend redelijk wat woorden wisselingen hebben gehad. Ik heb zijn verhaal aangehoord, de leiding had geen boodschappen voor hun gedaan dus heb ik hem ook nog eten en drinken gegeven, ik heb hem sigaretten toe gedaan en heeft hij de hele ochtend tot begin middag met mijn telefoon zijn vriendin kunnen proberen te bereiken. En afgelopen avond stond hij helemaal schreeuwend en dreigend in de keuken tegen over zijn vriendin. En was aan het duwen en trekken met haar. We stonden het eerst in de gaten te houden en gaf me vriend al een paar waarschuwingen dat hij van mij niks mocht doen. Omdat ik mijn huisgenoot al had geholpen en hij was in de ochtend al agressief met spullen aan het gooien. Toen had ik de nachtwacht nog opgebeld met de vraagt wat moet ik hier nou mee? Er zou leiding komen (die niet is gekomen). Ik weet al hoe dat gaat mijn vriend heeft een kort lontje en als hij gaat, gaat hij er ook goed voor. Uit eindelijk is mijn vriend tussen huis genoot en vriendin in gaan staan, hij heeft letterlijk onze huisgenoot van zijn vriendin af moeten trekken. Toen mijn vriend tussen hun was ingesprongen kwam de nachtwacht er eindelijk aan. Ik stond er tussen mijn adrenaline pompte waardoor mijn lichaam begin te shaken. Eerst was ik bang voor mijn agressieve huisgenoot. Hoe hij aan het schreeuwen was en de lossen handjes die hij had. Toen kreeg ik een gevoel dat je kunt vergelijken als je stoned bent. Mijn adrenaline pompte omhoog. Ik koos ervoor dat ik er niet tussen wou springen omdat ik mezelf ken. Dan word het zwart voor mijn ogen en wordt ik de reden dat mijn huisgenoot ptss oploopt. Die vriendin vroeg mijn vriend om hulp ik zei nog nee. Het duurde even en mijn vriend sprong er tussen. Waardoor mijn huisgenoot mijn vriend begon te drijven ik maak je af blabla. De nachtwacht loste het verder op en ik trok mijn vriend naar buiten. Was ook wel nodig voor mij en voor mijn vriend.

Mijn huisgenoot is een stumpertje eerste klas niet alleen om hoe hij met zijn vriendin om gaat. Niet alleen om hoe respectvol hij terug is. Hij denkt dat hij het mannetje is. Mijn vriend en ik waren van mening laat hem dat maar denken. We laten hem lekker in de waan rond lopen. Gaat hij te ver krijgt hij een stoot. Hij is van mening wat wij bang voor hem zijn. prima onderschat ons maar, waar hij denkt heel stoer en sterk te zijn is zijn zwakte waardoor hij niet ziet aan komen dat als je deze opgefokte kanarie in het nauw drijft en bang maakt, dat deze kanarie hele gekke sprongen gaat maken.

Wanneer ik bang ben, ben ik gewoon op mijn hoede oplettend en doe ik er alles aan om mij in te houden en herhaal ik praktisch de hele tijd in mijn hoofd “alles is oke, het verleden is geweest, er gebeurt mij nu niks”. Ik ga bij mezelf na waarvoor ik bang ben. En voor elke scenario waarvoor ik bang ben wat er zou kunnen gebeuren maak ik maatregelen voor. Zoals dat ik overal in mijn kamer messen heb verstopt. Zelfs nog in de bank. Wat mijn broer mij heeft geflikt mg mij nooit nog eens gebeuren en ik kan op de zorginstelling waar ik nu zit niet bouwen. Ze laten mij steeds vallen wanneer ik ze nodig heb. Dat vertrouwen hebben ze bij mij beschadigt. Wanneer ik bang ben en mijn adrenaline pompt omhoog. Komen er overleving instinct naar boven, trek ik de beschermings muren omhoog, en vertrouw ik enkel op mijn eigen instinkt. Met als voorbeeld mijn huis genoot. Hij liep uiteindelijk van het terrein af en ik heb alleen maar ik kon mijn ogen niet weghouden van de ingang van de tuin. Ik moest weten wanneer hij er was. Hij vormt een bedreiging tegen mijn veiligheid. Het enige wat in mijn hoofd dan omgaat is hoe ik hem moet uitschakelen. Als eerst had ik maar  drie woorden in mijn hoofd rond spoken “zijn naam, steken en rennen” Ik voelde mij al niet meer veilig in huis nu al helemaal niet meer. Mijn oren zijn continue gespitst, ik hoor elk piepje en kraakje in huis. Ik controleer om de zoveel minuten of de deur wel goed op slot zit. Ik heb alle messen geslepen. Ik durf niet meer de kamer uit alleen. Ik ben bang in het donker dus slapen ’s avonds word hem al helemaal niet. Ik heb veel moeite met mijn adem Halling onder controle te krijgen. Beelden van mijn eigen trauma flitsen me steeds voor bij. Mijn lichaam gaat het uiten in elke voor van lichamelijke klachten. Ik kan overigens niet stoppen met staren naar de deur klinkt. Daar zit mijn grootste angst. Dat die open kan gaan en er een gestoorde mafklapper er staat. Je kan niemand vertrouwen. Ik kon mijn bloed eigen broer niet eens vertrouwen. Waarom dan wel huisgenoten?

Huisgenoot.

Om even af te ronden van mijn huisgenoot. Ik heb mijn vriend mede gedeeld. Dat ik mijn huisgenoot op eis. Niemand komt aan hem behalve ik en al ik klaar met hem ben mag hij opnieuw gaan nadenken wie bang voor wie is? Met dan stomme wijf der bij want ik pak ze alle bij. Ten eerste ik heb de hele ochtend al in jullie drama geholpen. Mijn vriend heeft al meer als genoeg aan zichzelf. Jullie gaan hem niet belasten met jullie drama en hem het risico op problemen met de zorginstelling laten lopen. De hele ochtend begin middag lopen bekvechten over de telefoon de rest van de middag en begin avond gezellig bij elkaar op de kamer zitten en daarna weer ruzie. Maak een keuze val mij of mijn vriend er niet mee lastig. Dat domme mokkel weet donders goed hoe haar vriend is. Ga mijn vriend niet om hulp vragen omdat je zelf zo stom bent om hem zo uit de tent te lokken en daarna zielig te willen gaan doen. Ze roept het zelf op der af. Alle klappen die ik van mijn ex heb gehad. Ik heb geen enkele keer om hulp gevraagd aan iemand. Ik heb ze ontvangen als een man. Ik ben een vrouw maar de klappen die ik onterecht kreeg (omdat ik de benen niet wou spreiden wanneer hij wou) heb ik ontvangen als een man. In het begin vroeg ik hem om te stoppen. Later lachte ik hem uit bij elke klap die hij me gaf. De wonden van mijn verleden doen meer zeer. En als je weet dat je vriend zo is dan snap ik niet dat zij de keus maakt om de rest van de middag gezellig op zijn kamer te zitten, want ow wat houden we veel van elkaar, en daarna hulp gaan vragen omdat je vriend niet spoort. Dan neem je toch een vriendin, broer, moeder, vader of iemand anders mee om je spullen op te halen en vervolgens bij hem weg te blijven. Ik weiger toetestaan dat mijn vriend haar puinhoop moet oplossen.

Maar wat mijn huisgenoot betreft, hij heeft morgen feest. Wie is hij om mijn vriend te bedreigen. Hij stelt niks voor en je fauwt hem zo dubbel. Familie is belangrijk en mijn vriend is mijn familie. Daarbij zie ik hem door zijn agressieve houding als een bedreiging voor mijn veiligheid. Dus gaat er enkel nog in mijn hooft om hoe ik hem moet uitschakelen. Ik was ook zeker van plan om hem morgen elke dreigement naar mijn vriend terug de mond in te slaan. En dan ben ik nog lang niet met hem klaar druk hem de keel nog bij dicht. Wat zijn vriendin betreft. Dat vieze spelletje wat zij wilt spelen, om mijn vriend om hulp te vragen, zij krijgt van mij een waarschuwing dat ze niet eens meer bang hoeft te zijn voor haar vriend maar veel banger voor mij mag zijn, met der fake drama. Als er nou echt iets aan de hand was had ik echt wel ingegrepen en toegestaan dat mijn vriend mag ingrijpen. Maar dit is enkel aandacht trekkerij. Ze is niet bang ik ken der familie wel en ze word goed genoeg in bescherming genomen door haar familie. En ze weet hoe haar vriend is en ze komt elke keer weer bij hem terug uit vrije wil.

Als het aan mij ligt vloeit er morgen bloed. Ik bescherm mensen om wie ik geef tot op het bod. En ben ik net een dwaze wilde stier. Maar na een goed gesprek met mijn vriend en een belofte rijker. Moet ik het slimmer en beschaafder en mondeling oplossen. Verbaal ben ik toch sterk zat heb de mond vaak genoeg te los zitten.

Werk.

Zelf heb ik ook geen werk meer. Dit brengt ook veel onrust bij mij. Ik had een goeie baan. 36 uur contract met mogelijkheid voor een opleiding. Het was voor mij dat ik even opgelucht adem kon halen. De toekomst vind ik heel eng. Omdat ik er gen controle op heb. Ik weet niet wat me te wachten staat. Zelf heb je natuurlijk we veel invloed op je toekomst. Maar dat kleine beetje wat ik niet heb maakt me heel bang en onzeker.  Ik was zo blij met mijn baan en ging er ook echt voor. Alleen had mijn baas vanaf het eerste moment de pik op mij. Ik ben iemand die veel uit zichzelf doet. Telkens als ik eigen indicatief toonde werd dat afgekraakt door mijn baas. Waardoor ik besloot alles te vragen aan mijn baas. Met als gevolg de opmerking die zij maakte dat ze moe van me werd. Door mijn slaap gebrek en mijn woon situatie zat ik al wat minder in mijn vel. Al bij al heeft dat als gevolg voor ontslag gezorgd. Willen mij vriend en ik op onszelf dan zullen we toch allebei moeten werken. Ik ben gestopt met de kappersopleiding. En ook niet naar school te krijgen. Ik ben angstig op school omdat ik geen overzicht heb. Ik wil graag een thuis studie doen. Maar dan zal ik toch moeten werken omdat te financieren. Ik vind het over het al gemeen heel moeilijk om met bazen te moeten werken. Ik ben heel sociaal en respect vol altijd alleen bazen willen altijd uit de hoogte doen. Met als gevolg dat ik ze duidelijk wil maken dat ik echt niet tegen ze op ga kijken. Je blijft gelijk waardig een baas heeft personeel nodig en personeel een baas. Het blijft een cirkeltje. En je moet ook gewoon respectvol met elkaar omgaan. Ik ben er achter gekomen dat ik het best wel leuk vind om in een winkel te werken. En ik wil eigenlijk eigen ondernemer worden. Maar dan moet ik wel diploma’s halen en een spaarpotje maken en door middel met een baantje sparen. Dus loop ik steeds klem in mezelf.

Mijn vriend.

Mijn vriend heeft mede avond voor uit en nieuw een aanzoek gedaan. En ik heb natuurlijk met ja geantwoord. Vandaag vroeg hij me nog een keer. Dit keer nuchter. En hij wilt me nog een keer vragen voor de ogen van anderen. Ik ben jong, maar zeker van mijn zaak. Alles gaat goed het is alleen de chaos bij hem die we nog in rechte banen moeten lijden. Zijn bewind loopt alles behalve op rolletjes. Volgende week heeft hij een rechtszaak. Dat is ook maar afwachten hoe dat eindigt. En moet hij nog een ouderschap plan maken met zijn ex. Als we die 3 dingen op de rit hebben en ik weer werk o naar school ga. Kunnen we weer opgelucht adem halen. We zijn nog niet op papier verlooft of etc, maar wel op facebook. Er is gewoon veel chaos en eerst moeten we die puin ruimen voordat ik het huwelijksbootje in stap. Instappen doe ik sowieso maar eerst de noodzakelijke dingen regelen. En dan het huwelijk. Ik mag toch hopelijk van uit gaan dat het huwelijksbootje wel blijft drijven. Het zijn vooral mooie vooruitzichten. We weten toch wel dat het goed zit. We vinden heel veel steun bij elkaar, we delen alles, we wonen zolang dat we elkaar kennen al samen. We krijgen het maar niet voor elkaar om een mening verschil te krijgen en we behoeden elkaar voor onze eigen valkuilen. Maar het aller belangrijkste zijn we stront verliefd op elkaar. 

28-12-2016 Dagboek

28-12-2016 Dagboek. - we gaan van hak op de tak. 

ik schrijf elke dag van mij af. Ik hou in word mijn dagboek bij. Vandaag dacht ik dat het een leuk idee zou zijn om een pagina van mijn dagboek te delen. Ik spring toen veel van hak op de tak. Omdat dat ook zo gata in mijn hooft. Ik typ alles wat er op dat moment ook omgaat in mijn hooft.  

Ben ik onrustig? Nog al! Ik verheugde me gister heel erg om weer lekker te gaan werken. Dat viel vandaag vies tegen. Voor 9uur had ik al een preek te pakken van mijn baas. Ze was behoorlijk arrogant tegen mij, ik kreeg alleen maar boze blikken en amper een woord er uit. Alleen maar wat ik fout deed. Ik heb mijn best gedaan om niet te laten merken dat het mij een beetje van mijn stuk bracht. Ik was echt boos en wou niks liever dan ontslag nemen. Ik was echt klaar met haar arrogante houding. Ik heb het niet gedaan. Puur omdat, hoe ik het ook bekijk ik heb mijn baan nodig. Niet alleen om straks mijn rekeningen te kunnen betalen. Maar ook omdat ik ja zei tegen een gezin. Het is niet alleen dat mijn vriend mij moet onderhouden maar ik wil hem ook kunnen onderhouden. Ik wil niet afhankelijk mijn handje ophouden. Ik wil zoveel mogelijk op eigen benen kunnen staan. Tuurlijk is het heerlijk om op je luie reet te blijven zitten en veilig onder iemands vleugels mee te kunnen liften. Maar het idee dat ik afhankelijk zou moeten zijn. Bij dat idee voel ik twee handen die mijn keel dicht knijpen. Maar ja ik ga ook niet naar mijn werk om vrienden te maken. Ik ga naar mijn werk om mij en mijn gezin te onderhouden. Oke het zou werk wel aangenamer maken. Maar met veel collega’s kan ik heel goed.

Samenleving.

Merk dat de maatschappij waar we in leven zwaar waardeloos is. Iedereen is nep. Neem als voor beeld twee collega’s heel aardig als ze bij elkaar zitten. Heb je ze alle bij een voor een bij je krijg je de ergste verhalen over elkaar te horen. Ik ben best wel benieuwt wat ze over mij zeggen. Ik ben nog geen maand verhuist. Ze kennen me in deze stad niet, en mijn verleden licht hier ook niet voor het oprapen. Op mijn werk ben ik best een gesloten boek. Ik heb het nooit over mijn verleden. Enkel over mijn gezin en zelf daarvan mogen ze niet alles weten. Maar dat de maatschappij verneukt is, en dat we niet eens normaal met onze medemensen durven om te gaan hoef ik niemand meer uit te leggen. Zelf een blinde kan het nog zien.

Van hak op de tak.  

Op mijn werk was het dus alleen maar gezeur (drama). Mijn vriend kwam me ophalen en toen hadden we nog meer drama. Morgen heeft hij een gesprek met die des betreffende hulp verlener. Waarom heb ik zoon naar onderbuik gevoel? Meestal heeft mijn onderbuik gelijk als het fout zit. Mijn manlief krijgt me elke keer zenuwachtig met het woord huwelijk. De eerste keer dat hij het uitsprak nadat we vrij waren gekomen. Toen was ik in de war ik dacht bij onze arrestatie dat hij een te harde klap tegen zijn achter hooft heeft gekregen. In mijn hooft gingen alle alarm bellen af. Mijn hersens zeiden me “spullen pakken enkele reis naar schuilbunker” mijn hart zij “kalm blijven deze crisis valt nog te overzien” Wat er gebeurde was: mijn hart schrok zo hard dat hij van gekkigheid me keel in schoot, mijn hart maakte spontaan een hardstyle beat. Ik kon een zwembad bij elkaar zweten van angst. Ik kon mij geen houding meer aan nemen. Ik dacht aan vluchten en vroeg mezelf af waar is de nootuitgang? Maar die waren ze vergeten mij te vertellen.

Huwelijk.

Om een lang verhaal kort te maken. We waren gearresteerd we zaten samen ongeveer 24 uur. Was heel gezellig en romantisch. Ons eerste nachtje hotel. We kwamen vrij de dag daarna zagen we elkaar pas. Binnen een kwartier zei hij “ik wil met je trouwen” Ik zweer het hij heeft een te harde klap gehad. Dat hij een relatie met me volhoud is al een wonder. Maar stiekem zou ik ook wel graag willen trouwen met hem. Doe eens lekker gek! Waarom niet we woonde eerst samen en daarna kwam de relatie. Maar het voelt goed. We vullen elkaar fijnloos aan. Hij zegt wel eens ben een man met veel problemen, ik ben alleen maar negatief, etc. Ja een sterke man met problemen die allemaal opgelost kunnen worden. Zolang hij maar laat zien dat hij wilt en zijn schouders er onder zet, Zal ik proberen te helpen waar ik helpen kan. Als ik iets kan doen wat binnen mijn macht ligt om voor hem wat druk en stres te minderen dan zal ik het altijd proberen. Ik dwaal af! En ga van hak op de tak. Dat komt omdat ik onrustig ben in mijn hooft. We hadden het overtrouwen. Hij zat me eerst bang te maken dat hij me tweede kerstdag zou vragen. Dus ik ben die hele dag op mijn hoede geweest. Hij heeft me niet gevraagd. Vandaag maakt hij de opmerking “het is best lastig om jou te vragen. Je wilt geen ring en je vraagt iemand met een ring. Moet ik je vragen met bloemen” manlief zolang je niet op je knieën gaat en gewoon je zelf blijft is het altijd goed. Ik wil geen ring ik heb een hekel aan sieraden. Voel ik me zo vast gebonden dat heeft met mijn verleden te maken. Ik kan dat gewoon niet. Geef mij maar tattoes. Stukken mooier. Nog een kleurplaatje er bij.

Inkt plaatje op de huid.

Ik wil op mijn rug op mijn rechter schouder een duivel vleugel en op mijn linker schouder een engel vleugel. Met een roos daar tussen in met de tekst LA FAMILIA. Op mijn onderbuik wil ik twee revolvers een met “I kill fore you” een met “i died fore you” of de tekst “i kill fore you till the bullet that is meant fore you kills me first. Excuus voor mijn slechte Engels. In zijn Nederlands, “ik moord voor jou tot de kogel die bedoelt is voor jou mij eerst dood”. Ik weet niet of ik de twee revolvers op mijn onderbuik wil of dat ik op elke onderarm een revolver wil.  

Blik op morgen.

Ik ben best benieuwt hoe het morgen op mijn werk gaat.  Ik moet het maar op mij laten afkomen. Ik ben stiekem wel een beetje bezorgt om mijn eigen gezondheid. De lichamelijke klachten nemen niet echt af. Ik ben nog steeds veel duizelig en misselijk. Het over geven is gestopt, maar de braak neigingen blijven. Ik ben van mening at het aan mijn spiraal ligt. Ik heb dat ding nu 1 jaar sinds ik dat ding heb is het een grote drama. Ik ben heel zenuwachtig om dat ding er uit te laten halen. Dan moet ik met de benen wijd. Ik kijk er heel erg tegen op. Ik wil helemaal geen enge dokter die tussen mijn benen zit te wroeten om dat ding er uit te halen. Maar als het om mijn gezondheid gaat moet ik leren die koppigheid aan de kant te zetten om even door de zure appel heen te bijten. Als ik het goed heb begrepen gaan ze mij morgen bij een huisarts in schrijven.

Socialiseren.

Ik ben nu een paar weken verhuist. Ik ben er achter gekomen wie echte vrienden zijn en wie niet. Bij heel veel is het uit het oog uit het hard. Dat heeft mij best wel geraakt hoe ik mij in sommige vriendinnen heb vergist. Ik vindt het wel lastig om nieuwe vriendschappen op te bouwen. Hoe doe je zo iets? Waarom voelt het alsof ik altijd de eerste stappen moet zetten. Het zo ook eens fijn zijn als iemand anders de eerste stappen zou nemen. Maar ja als iedereen zo blijft denken neemt op een gegeven moment niemand meer stappen. Hoe kan ik nieuwe mensen ontmoeten? Ik werk veel. Als ik thuis ben komt het riedeltje van boodschappen doen, koken, afwassen, bij komen en bij kletsen op de bank en daarna ben je moe en wil je slapen. Ik zou aan de ene kant we weer op voetbal willen. Dat is altijd mijn uitlaatklep geweest. Maar ik heb der geen tijd meer voor. Misschien moet ik er eens tijd voor gaan maken? Maar bij mij werkt het niet zo goed als ik vast afspraken heb op vaste tijdstippen. Dan voelt het alsof mijn vrijheid op die afgesproken tijdstippen worden afgepakt. Dan ben ik niet meer zo vrij en flexibel omdat je altijd zit te kijken met de tijden die je moet trainen of een wedstrijd moet spelen. Je kan dan niet zeggen volgende week zaterdag gaan we winkelen schat, want de hele week werk je zaterdag heb je voetbal wedstrijd en zondag zijn de winkels dicht. Ik wil echt heel graag maar moet eerst goed nadenken voordat ik zomaar ergens inspring. Ik hoe van afwisseling. Daarom gaat het meestal ook mis als ik te lang bij een bedrijf werk. Dan heb ik geen uitdaging meer, dan begin ik mij te vervellen. Met als gevolg dat ik met tegen zin er heen ga en me best niet meer doe. Omdat ik toch geen uitdaging meer heb. Nu is mijn uitdaging om de proef periode te door komen en de opleiding die mijn werk mij aanbied binnen te slepen. 

Kerst

27-12-2016 Kerst. 

De kerstdagen waren heel leuk. Het heeft me wel veel energie gekost.

Eerste kerstdag.

Eerste kerstdag had ik helemaal geen kerst gevoel de dag voelde gewoon als elke zondag. Ik heb alleen kaas stengels en cacao flapjes gemaakt. Ze zijn amper aangeraakt maar fijn, Er kan niet gezegd worden dat er niet genoeg eten was. Eerste kerstdag merkte ik veel van de zenuwen voor tweede kerstdag. s'avonds in bed kwamen de nachtmerries over mijn broer. Ik had weinig slaap kunnen vatten en heb ik veel lopen spoken. 

Therapie.

Met nachtmerries en herbelevingen heb ik leren omgaan in 5 jaar therapie. Groten deels heb ik therapie gehad over het Misbruik van mijn broer. Ook heb ik therapie gehad over mijn moeder/ thuissituatie, dat houd in: de ruzies tussen mij en mijn moeder, de blindheid van mijn moeder, hoe ik daar mee om moest gaan, hoe ik mezelf onder controle kon houden. Ik was snel agressief omdat ik in de knoop zat met mezelf, ik kon het niet opbrengen om met iedereen rekening te houden. Thuis kon ik iedereen wel achter het behang plakken. Ik heb therapie gehad voor verkeerde ex vriendjes en dat mannen vaak iets van mij wouden wat ik absoluut niet wou, wat de gevolgen daarvan waren. Ik heb therapie gehad voor dat ik mezelf niet de moeite waard vond. ook in therapie kwam het stukje van mijn vader voor. Dat ik hem mis, en dat ik hem niet dicht bij mij durf te laten komen. alles is met succes afgesloten. Ik heb alles grootstendeel  een plekje kunnen geven. Maar met de feestdagen heb ik altijd wat meer last gehad van mijn ptss. Mijn ptss is ontstaan door het misbruik van mijn broer. De nachtmerrie die ik had ging over de aller eerste keer dat mijn broer zijn daad deed. Het leek wel of de nachtmerrie niet wou stoppen. Ik had mijn ogen open maar ik hoorde en zag de beelden voorbij komen. Ik zie foto's van dat moment en ook korte filmpje. Ik hoor hoe mijn broer kreunde. Ik had mijn ogen open, ik sprong uit bed maar het bleef maar door gaan in mijn hooft. Op zoon momenten gaat er zoveel angst door mij heen. Dan heb ik het gevoel dat ik helemaal door draai. Die angst die ik toen had, toen het gebeurde die angst is dan helemaal terug. Ik heb dan een hekel aan mijn bed omdat ik niet wil liggen, en omdat mijn bed gekoppeld is aan het misbruik. Dat gebeurde ook altijd in bed. In therapie leerde ik er wel mee omgaan en hoe ik mezelf rustig kon houden. Hoe rustiger ik blijf hoe sneller het voorbij is. Maar probeer maar eens rustig te blijven als je misbruikt word of als de herbelevingen daarvan levens echt in je hooft opnieuw afspelen. Ik heb ademhaling technieken geleerd om te proberen ter voorkomen dat ik begin te hyperventileren. Ook de tip van een fijne plek heeft goed effect. Het is alleen moeilijk toe te passen. De oefening houd in dat je je ogen moet sluiten en moet denken aan een plek waar jij je prettig bij voelt. Voor mij is dat in een bos met een beekje, het is daar altijd herfst en de zon schijnt heerlijk warm. Er staat een blokhut met een kampvuur voor. Als ik daar aan denk ruik ik dennenbomen. Voor mij is het moeilijkste om mijn ogen dicht te doen. Door alle angst wil ik alles in de gaten houden in mijn omgeving. Hoe moet ik dat doen met mijn ogen dicht? Soms lukt het me om de moeilijke stap te zetten. Dan stap ik terug in bed kruip ik tegen mijn slapende vriend aan omhels ik hem leg ik mijn hoofd op zijn borstkas, en herhaal ik de zinnen in mijn hoofd "ik ben veilig nu" "nu gebeurt mij niks" het is allemaal oké" ik heb geluk dat mijn vriend een hele vaste slaper is. Ik weet dat ik bij mijn vriend veilig ben. uiteindelijk durf ik mijn ogen wel dicht te doen en de oefening een fijne plek toe te passen. Soms heeft het effect, soms niet. Als dat niet het geval is dat de oefening baad heeft dan maak ik een kopje thee en klik een sigaret en huil ik alles er uit. 

tweede kerstdag. 

Na een hele brakke nacht ging om half 6 de wekker. 7Uur zaten we al in de auto. We hebben nog even een pit stop gehouden bij mijn schoonmoeder. Daarna onze zoon opgehaald en vanuit daar naar mijn ouders. Tuurlijk kon er niet lang gewachten worden met de bult cadeau's. We deden eerst de helf van de bult uit pakken. Daarna hebben we met zijn alle (mijn zus, moeder, stiefvader, vriend en fantastisch zoon) gewandeld naar het oude hertenkamp. Zoonlief heeft de diertjes gevoerd. Ook hebben zoonlief, mijn vriend en mijn stiefvader nog even gevoetbald en gespeeld. Door de wind was het al snel koud buiten en zijn we weer naar huis gegaan. Toen moest de ander helft van de stapel cadeau's er ook aan geloven. Daarna ben ik met mijn zus de keuken in gegaan om het avond eten te maken. We hebben Calazone gemaakt, Thaise tomatensoep, Italiaanse pasta en Focasiä met gehakt vulling. Ik had iedereen als grote eter in geschat maar dat viel tegen. heel veel eten is nog over. Toen brak de tijd aan van slapen. Daar keek ik de hele dag tegen op. Om mijn ogen dicht te moeten doen en te liggen in bed. We hebben met zijn 3tjes op een luchtbed geslapen. Ik ben een paar keer wakker geschrokken Maar kon mezelf wel rustig houden. Dat moet ook wel met de kleine je wilt hem natuurlijk niet wakker maken. Ik had 's ochtends al dat het voor mij lang genoeg was geweest bij mijn ouders. Ik heb een hele leuk kerst gehad bij mijn ouders. de vragen die ik had, van de leegte die ik er vaarde elk jaar en het gemis, Mijn gezin (vriend en zoonlief) kunnen de leegte en gemis opvullen. Dat heeft mijn prachtige gezin wel bewezen. dat is het allermooiste kerstgeschenk geweest. mijn zus die altijd in haar eigen wereldje zat. Was er helemaal uit gekropen. oud & nieuw avond viert ze bij ons. Kijk er heel erg naar uit. De feestdagen is voor mij zijn altijd overleven. Wanneer de feestdagen arriveren loop ik met de vraag: hoe ga ik dit overleven? mijn antwoord vond ik elk jaar in de alcohol flessen. Ik ben mijn ouders heel erg dankbaar voor de fijne kerst dit jaar. Maar vergeten kan ik niet. vergeven gelukkig wel. Maar ik wist mezelf geen houding hier in te vinden. Omdat het allemaal nieuw is en dat ik dit helemaal niet gewend ben. Op tweede kerstdag net na het avond eten heb ik mijn stiefvader even buiten op een bank gezeten en een sigaretje gerookt. We hebben even gepraat dat ik het moeilijk vond en me geen houding wist te geven. Lichamelijk ga ik het uiten dat ik geestelijk moe ben. Mijn lichaam uit zich dat ik allerlei klachten, buikpijn, spierpijn, duizelig. Ook heb ik totaal geen eetlust. Ik moet mezelf echt dwingen te kauwen en te slikken. Ik eet niet veel maar doe wel mijn best om voldoende te eten. 

Hoe nu verder.

ik ga afronden met mijn verslag over kerst. Ik heb net buiten gerookt met mijn vriend en even er over gehad en dat ik ook wel beetje op ben. Ik doe mijn best om te werken aan een band met mijn moeder. Onze zoon ziet mijn ouders nu voor het eerst en dat heeft al heel veel inpecten. Dat moet ze ook eens begrijpen. Zij kan haar kleinzoon wel razend interessant vinden. Maar voor hem is het allemaal nog eng en wennen. Hij zit ook met zichzelf van welke houding moet ik aannemen. Laat hem toch lekker op de tablet zijn spelletje doen en lekker spelen met papa. Ze moet zich niet zo opdringen. Ik snap het volkomen van haar. Maar ze moet zich ook in haar kleinzoon verplaatsen. En dan kan ze wel een houding aannemen dat ze op haar teentjes is getrapt omdat ik haar daar op aanspreek. Maar het is ook haar blindheid waar ze mee worstelt. En als je meer als 40 jaar hebt kunnen zien en dan blind wordt zal het ook altijd moeilijk blijven en snap ik het dat je het niet kunt accepteren. Maar je moet ook op een gegeven moment de knop omgooien. Nu klaar en we gaan door. Ik worstel zelf ook nog vaak zat met mijn ptss. dus begrip is er zat. nu gaan we terug rijden. Zoonlief terug naar mama brengen en dan moeten mijn vriend en ik ook naar huis.